Prawdą jest, że Biblia mówi o diable, jak gdyby miał prawdziwą osobowość. Musimy jednak pamiętać, że Biblia obficie wykorzy­stuje „język obrazowy”. Nadaje osobowość również innym rzeczom, które nie są ludźmi.
W historii o Kainie i Ablu osobowość zostaje przypisana krwi. Zwracając się do Kaina, Bóg powiedział: „Cóżeś uczynił? Krew brata twego głośno woła ku mnie z ziemi!” (Księga Rodzaju 4,10). Podobnie jest z mą­drością, o której mówi się jak o kobiecie: „Szczęśliwy, kto mądrość osiągnął, mąż, który nabył rozwagi […], zdobycie jej lepsze od pereł, nie równe jej żadne klejnoty” (Księga Przysłów 3,13-15). W Ewangelii Mateusza 6,24 Jezus sam mówi o pienią­dzach („mamonie”) jako o panu. Nie po­winno to nas zaskakiwać. My sami często tak się wyrażamy. Mówimy: „Ogień jest do­brym sługą, ale złym panem”. Tak na­prawdę nie wierzymy jednak, że ogień jest człowiekiem.
W ten sam sposób czasami również zło i grzech otrzymują osobowość. Pomaga to nam uświadomić sobie, jak wielki jest grzech i jak niebezpieczne są grzechy dla naszego zbawienia. Dowodzi tego porówna­nie dwóch fragmentów z Biblii. Posłuchaj „obrazowego języka” użytego w Liście do Hebrajczyków 2,14: „On [Jezus] również miał w nich udział, aby przez śmierć znisz­czyć tego, który miał władzę nad śmiercią, to jest diabła” (BW). Czym jest ten diabeł? Co ma „władzę nad śmiercią”? List do Rzy­mian 6,23 mówi nam: „Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć”. Grzech jest potężny i sprowadza śmierć. Życie to nieustanna walka z grzechem. To grzech jest twoim prawdziwym wrogiem, a nie nadprzyro­dzony diabeł.
Szczególnie w Starym Testamencie słowo „szatan” często jest używane wobec sił, które stają Bogu na drodze. Słowo „szatan” znaczy ‘nieprzyjaciel’, ale najczęściej pozo­staje nietłumaczone. W Nowym Testamen­cie greckie słowo ‘diabolos’ występuje 38 razy; 35 razy jest tłumaczone jako ‘diabeł’. Jego pierwotne znaczenie to ‘ten, który oskarża’. Faktycznie jest ono dwukrotnie przełożone jako „fałszywi oskarżyciele”, a raz jako „oszczercy”, ponieważ w tych fragmentach tłumacze Biblii wiedzieli, że użycie słowa „diabeł” nie miałoby sensu. W Liście do Tytusa 2,3 Paweł udziela rad starszym kobietom, by wiodły życie po­bożne, by nie były „oszczercami” (diabolos). A w 1. Liście do Tymoteusza 3,11, nakazuje się chrześcijańskim żonom, by były po­bożne, „nieskłonne do oczerniania” (diabo­los).
Byłoby rzeczą nierozsądną, gdyby tłumacze użyli w którymś z tych fragmentów słów ‘diabeł’, ‘diabelski’. Starsze kobiety i żony chrześcijańskie z pewnością nie są „dia­błem”. Nie trzeba wyobrażać sobie nad­przyrodzonego diabła za każdym razem, kiedy się czyta słowo „diabeł”. Byłby to duży błąd.
W Ewangelii Jana 6,70 Jezus powiedział: „Czyż nie wybrałem was dwunastu? A jeden z was jest diabłem”. Ale Judasz był człowie­kiem, nie „diabłem”. Gdyby tłumacze napi­sali: „Jeden z was jest oszczercą”, znacze­nie byłoby zupełnie jasne. Judasz zdradził później Jezusa pocałunkiem. Był zaiste fał­szywym przyjacielem, ale nie był nadprzy­rodzonym diabłem.
Musimy uważnie spoglądać na Pismo, aby zrozumieć, kim albo czym jest diabeł. Po­myśl o Apokalipsie (Księdze Objawienia) 2,10, gdzie do wierzących w Smyrnie mówi się: „Oto diabeł ma niektórych spośród was wtrącić do więzienia”. Czy ma to dla ciebie sens, że nadprzyrodzony diabeł dosłownie wtrąca wierzących do więzienia? Nie może tak być, bo wiemy, że uczynili to Rzymia­nie. To jest przykład diabła w działaniu. Raz za razem widzimy słowo „diabeł” użyte tak, by symbolizowało zło.
Grzech działa, bo ludzie, pozostawieni sami sobie, nie podążają drogami Bożymi. Ter­miny ‘diabeł’, ‘szatan’ i ‘demony’ nie odno­szą się do nieśmiertelnych kusicieli w ich pierwotnym znaczeniu. Nie ma takiej istoty jak nadprzyrodzony kusiciel.